Grotschildering Pech Merle [25.000-17.000 jaar geleden]

De grot van Pech Merle ligt in het Franse departement Lot, in de vallei van de rivier Célé in Quercy in de regio Midi-Pyrénées, vlakbij het dorpje Cabrerets. De dichtstbijzijnde stad is Cahors. In de twee kilometer lange grot zijn prehistorische rotstekeningen te vinden die gerekend worden tot de mooiste van Frankrijk.

In de grot kan men onder andere tekeningen bewonderen van bizons, paarden, mammoeten, oerossen, herten en figuren waarvan de betekenis onduidelijk is. Daarnaast vindt men in deze grotten gestencilde handen. De bekendste afbeelding is die van het gestippelde paard (Cheval de Pomelé). Net als in de bekendere grot van Lascaux zijn de tekeningen in de grot van Pech Merle zo'n 25.000 - 17.000 jaar geleden gemaakt door de Cro-Magnonmens.

Crucifixion, Pietro Lorenzetti [1320]

Een religieuze fresco geschilderd door Pietro Lorenzetti in 1320. De fresco is te zien in de Lower church van de Basilica Papale di San Francesco d'Assisi. Naast de fresco heeft de schilder ook een schilderij van de crucifixion. In dat schilderij heeft hij goud gebruikt. Veel van Lorenzetti zijn religieuze werken bevonden zich in kerken in Siena, Arezzo en Assisi. In deze werken voert hij grootse figuren op die emotioneel op elkaar reageren.

Battle of San Romano, Paolo Uccello [1450]

The battle of San Romana is een werk van Paolo Uccello dat uit drie delen bestaat. De schilder wilde vooral laten zien hoe goed hij het perspectief beheerste. Zijn bekendste werk, de slag bij San Romano, was in opdracht van de belangrijke Florentijnse familie De’ Medici voor hun palazzo Medici. Dat was toen een van de mooiste en grootste privéwoningen van Firenze. Het werk bestaat uit drie delen en was bestemd voor de slaapkamer. Nu bevindt het zich in drie verschillende musea, namelijk in Londen, Parijs en Firenze. Bij elkaar moet het een indrukwekkend spektakel zijn geweest met al die kleine ruiters, paarden en lansen, die wonderbaarlijk genoeg allemaal hetzelfde verdwijnpunt hebben. De enorme hoeveelheid details op dit schilderij laat zien dat het doek nog is beïnvloed door de late Gotiek. Het schilderij verbeeldt de strijd tussen de aartsrivalen Firenze en Siena, waarbij de eerste wint. Eigenlijk is het schilderij dus de triomf van de Florentijnse staat.

Tuin der lusten, Jheronimos Bosch [1480]

De Tuin der lusten is de titel die traditioneel gegeven wordt aan een drieluik van de Zuid-Nederlandse schilder Jheronimus Bosch in het Museo del Prado in Madrid. Het neemt een bijzondere plaats in binnen de Europese kunstgeschiedenis vanwege zijn unieke laat-middeleeuwse beeldtaal. Over de precieze betekenis ervan zijn de meningen verdeeld. De meeste auteurs zijn het erover eens dat de schilder hier de zondigheid van de mensheid aan de kaak stelt. Volgens de laatste inzichten zou het hier gaan om een ‘schijnparadijs’, waarin de mensheid zich waant in een situatie zoals die bestond voor de zondeval, zonder besef van gevaar en zonder kennis van goed en kwaad.

De Tuin der lusten bestaat in feite uit vier schilderijen: een voorstelling in gesloten stand (buitenzijde) en drie voorstellingen in geopende stand (binnenzijde). Deze vier voorstellingen zijn zowel fysiek als inhoudelijk met elkaar verbonden. Aangenomen wordt dat de voorstelling in gesloten stand gezien moet worden als inleiding tot de hoofdvoorstelling aan de binnenzijde.De voorstelling van het werk is gesitueerd in het Aards Paradijs op een moment voor de zondeval.^[5] Voor de dieren lijkt dit echter niet te gelden. Zo heeft een katachtig dier een hagedis in zijn bek en heeft een beer in de achtergrond een hert overmeesterd. Het zou kunnen dat de schilder zich op die manier in een theologische discussie mengt, waarin de vraag werd gesteld of dieren van nature zondig zijn, maar het kan ook een verwijzing zijn naar de komende zondeval. Centraal op het middenpaneel rijdt een bonte stoet mannen tegen de klok in om een vijver met vrouwen. Deze rondrit ontleende de schilder aan moraalliteratuur, waarin dergelijke rondritten gelijkgesteld werden met zondigheid en lustverslaving. Hij zou ook kunnen samenhangen met de zogenaamde ‘moreskendans’, die vaak een erotische lading had. Het fallussymbool van de rijdieren verwijst hiernaar. Bovendien rijden de mannen op en tussen dieren waaronder paarden. Hier lijkt de schilder te willen aangeven dat de mens zich door dierlijke driften laat leiden.

The conversion on the way to Damascus, Caravaggio [1601]

Caravaggio was een Italiaans kunstschilder uit de Barok. Hij is de geschiedenis ingegaan als kunstschilder van het clair-obscur, het dramatische licht-donker contrast, dat zijn figuren in theatrale lichtbundels laat opdoemen tegen een duistere achtergrond. Caravaggio had een enorme invloed op de kunstenaarsgeneratie na hem in heel Europa. Men spreekt in dit verband dan ook van het caravaggisme. Zijn eerste navolgelingen in Italië waren Orazio Gentileschi en Bartolommeo Manfredi. Zij hielpen mee de nieuwe schilderstijl te verbreiden.

Met dit religieuze is Paul gevallen doordat hij de stem van God hoorde. Saul, later apostel Paul ligt op de grond, op de weg naar Damascus,Gods licht schijnt op hem. Het licht dat op hem schijnt verwijst naar een visioen. Een visioen die Saul heeft waarbij God hem herkent als apostel.

Death on a pale horse, Benjamin West [1796]

Benjamin West, de schilder van Death in a pale horse, was van Amerikaanse afkomst. Hij was goed bevriend met president Benjamin Franklin, West schilderde van de president een portret. De schilder is voornamelijk bekend voor zijn historische schilderijen. Het werk Death on a pale horse was oorspronkelijk bedoeld voor in de Windsor chapel. Het schilderij is te vinden in de Pennsylvania Academy of fine arts en is gebasseerd op de "vier ruiters van de Apocalyps".

Death of sardanapolis, Eugene Delacroix [1827]

Eugène Delacroix word vaak gezien als de belangrijkste Franse kunstschilder van de romantiek. Hij wordt ook wel een "literair schilder" genoemd omdat hij zijn thema's vaak ontleende aan schrijvers als Shakespeare en Dante. Delacroix vond beweging en kleur heel belangrijk en speelde dan ook met deze elementen in zijn werken. De schilder toont vaak paarden en katachtige in zijn schilderijen.

De dood van Sardanapalus is één van de bekendste werken van Delacroix. Het betreft hier een afbeelding naar het boek "Sardanapalus" van Lord Byron. In het afgebeelde tafereel ziet men hoe de Sultan, die zelfmoord gaat plegen, zijn harem, zijn paarden en zijn bezittingen laat verbranden terwijl hij zelf stoïcijns toekijkt. Ook hier weer de typische kleurwerking, licht en beweging. Dit werk kreeg veel kritiek, niet zozeer vanwege het weergeven van een bloedbad met gebruik van erotische elementen, maar omwille van het onjuiste perspectief. Het was dan ook niet Delacroix' bedoeling om een (perspectief) realistisch weergave te geven (was voor hem minder belangrijk). Maar juist het weergeven door het gebruik van eerder vernoemde kleur, licht en beweging was voor hem van het grootste belang.

Boy leading a horse, Picasso [1906]

Het vroege werk van Picasso werd in 1906 geschilderd in Parijs. Toen hij dit werk schilderde was hij beïnvloed door El Greco. In het werk wou hij de mens en natuur is harmonie overeen laten komen. Dit kan je volgens hem zien aan de aardetinten die gebruikt zijn, de eenvoudigheid en de rust die de jongen en het paard uitstralen. Het schilderij is in verschillende handen geweest, nu word het bewaard in het Museum of Modern Art in New York.

Horse, Pipe and Red Flower, Joan Miró [1920]

Miró was een Spaans kunstschilder, beeldhouwer, graficus en keramist van Catalaanse afkomst. Hij wordt gezien als een van de grootste surrealisten. Evenals Picasso en George Braque heeft Miró nooit de conclusies van het kubisme doorgezet tot volledige abstractie. Zijn vormen, hoe vervreemdend ook, refereren altijd aan de realiteit, aan de concrete realiteit, of aan de realiteit zoals die bestaat tijdens het dromen.

Horse, Pipe and Red Flower schilderde hij schilderde hij thuis is het dorpje Montroig. Miró schilderde dit werk kort na zijn bezoek in Parijs waar hij Picasso ontmoette. Het werk is een stilleven, het boek is gebasseerd op het boek Le coq et l'arlequin van Jean Cocteau met een werk van Picasso in het boek.

Woman-horse, Salvador Dali [1930]

Dali heeft 3 surrealistische schilderwerken ontworpen over een vrouw/paard. De drie werken trekken heel erg op elkaar maar verschillen toch. Onder andere verschilt het landschap, de kleur en de omringende voorwerpen. Ook verschilt het paard/vrouw-wezen telkens een beetje.

Invisible sleeping woman 

Paranoiac Woman-Horse

Invisible Sleeping Woman, Horse, Lion

Trundholm [1400 v.Chr.]

De Trundholm zonnestrijdwagen werd in 1902 door een boer tijdens het ploegen ontdekt. Het is een klein bronzen beeld dat is gedateerd rond 1400 v.Chr. Het paard dat de zonneschijf trekt rolt op vier wielen en de zon zelf op twee. Alle wielen hebben vier spaken. De "strijdwagen" bestaat enkel uit de zonneschijf, de draagas en de wielen, en het is onduidelijk of de zon wordt voorgesteld als zelf een strijdwagen of als een strijdwagenmenner. De aanwezigheid van een door paarden getrokken voertuig op vierspakige wielen in Noord-Europa in zo'n vroege periode is in elk geval verbluffend.

Ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius [176]

Het ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius (Romeinse keizer van 161 tot 180) is het beste bewaard gebleven voorbeeld van een bronzen ruiterstandbeeld uit de oudheid.
Het unieke bronzen ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius bevindt zich op de Capitolijnse heuvel, in het hart van Rome. Het beeld stond in het midden van het plein tot het in 1981 voor restauratiewerkzaamheden naar binnen werd gehaald. Sinds 1990 is het originele beeld opgesteld in de Capitolijnse Musea, eerst in het Palazzo Nuovo en tegenwoordig op een centrale plaats in de nieuwe glazen binnenhal van het Palazzo dei Conservatori. Buiten op het plein staat een exacte kopie, die op 20 april 1997 werd onthuld.
Het beeld is 4 m. hoog en bijna 4 m. lang, en weegt tweeënhalve ton. Het is van brons en was oorspronkelijk verguld. Van het verguldsel zijn nu nog slechts kleine sporen over. Het is gemaakt ter ere van keizer Marcus Aurelius en waarschijnlijk opgericht in 176 toen hij werd geëerd voor zijn overwinningen op de Germaanse volken, of anders kort na zijn dood in 180. De keizer is afgebeeld terwijl hij zijn arm uitsteekt en het volkt toespreekt (allocutio). Onder het opgeheven rechterbeen van zijn paard lag oorspronkelijk een overwonnen vijand. Het paard heeft geen stijgbeugels, omdat die nog niet uitgevonden waren in de Romeinse tijd.
Waar het beeld oorspronkelijk heeft gestaan is niet bekend. Aan het eind van 8e eeuw liet de paus het plaatsen op het plein naast de pauselijke residentie, het Lateraanse paleis, bij de plaats waar nu de obelisk staat. Paus Paulus III (Alessandro Farnese) liet het in 1538 verplaatsen naar het midden van het door Michelangelo nieuw ontworpen plein op de Capitolijnse heuvel, het Piazza del Campidoglio. Dit gebeurde tegen de wil van Michelangelo zelf. Op de sokkel, die door Michelangelo werd gemaakt van marmer van de Tempel van Castor en Pollux op het Forum Romanum, is het wapen van de paus met de Farnese-lelies te zien.
Lange tijd is gedacht dat het beeld keizer Constantijn voorstelde, de eerste christelijke keizer van Rome. Om die reden is het beeld bewaard gebleven en is het brons niet omgesmolten zoals dat van vrijwel alle andere bronzen standbeelden uit het oude Rome. De verwisseling met Marcus Aurelius is veroorzaakt doordat de gelaatstrekken van de keizer op een aantal reliëfs op de Boog van Constantijn overeenkomen met die van het ruiterstandbeeld. Pas later is duidelijk geworden dat in de Boog van Constantijn delen zijn opgenomen van eerdere triomfbogen, waaronder die van Marcus Aurelius.
Het ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius werd het voorbeeld voor vele latere ruiterstandbeelden, en is afgebeeld op de Italiaanse euromunt van 50 cent.

Boog van Constantijn [312]

De Boog van Constantijn is een triomfboog in Rome, opgericht ter herinnering aan de overwinning van Constantijn de grote op Maxentius tijdens de slag bij de Milvische brug in 312 na Christus. Het 25 meter hoge monument is gemaakt van marmer en baksteen, en werd voltooid in het jaar 315 na Christus.
De boog met zijn drie doorgangen is gebouwd naar het voorbeeld van de honderd jaar oudere Boog van Septimius Severus op het Forum Romanum. De Boog van Constantijn is gebouwd over de Via Triumphalis, de weg waarover de keizers vroeger tijdens hun triomftocht naar de Capitolijn trokken.
Voor de boog zijn delen van oudere monumenten uit Rome gebruikt. Zo komen de reliëfs en beelden uit tempels van Trajanus, Hadrianus en Marcus Aurelius. De paar reliëfs die wel in Constantijns tijd gemaakt zijn, zijn niet van hoge kwaliteit. Dit duidt erop dat na vele jaren van oorlog en politieke instabiliteit de kunstenaars hun vak enigszins waren verleerd, dan wel dat Constantijn zich graag op één lijn liet stellen met zijn illustere voorgangers.
Tijdens de middeleeuwen werd de triomfboog opgenomen in een fort, waardoor deze bewaard bleef. De boog werd in de 18e eeuw voor het eerst weer in haar oude staat gerestaureerd.

Black Glazed Pottery Figure of a Fereghan Horse Tang Dynasty [8ste eeuw, 618-907]

De Tang-dynastie was een dynastie in China van 618 tot 907. Ze volgde de Sui-dynastie op en ging vooraf aan de Periode van Vijf Dynastieën en Tien Koninkrijken. Destijds in het China van de Tang keizers werden paardenbeeldjes in grote hoeveelheden werden vervaardigd, zijn deze beelden geen unica, maar exemplaren uit een grote serie. De paarden, de ruiters en de zadels werden toen steeds met behulp van een mal in klei gemodelleerd en vervolgens gebakken. Omdat er echter zoveel van deze beelden verloren zijn gegaan, werden de resterende beelden toch betrekkelijk zeldzaam en weer unieke verzamelaarobjecten. Het bovenstaande beeldje is een begrafenisbeeldje. De beeldjes werden mee begraven of geplaatst in tombes.

Paarden van San Marco [11de eeuw]

De Paarden van de Basiliek van San Marco vormen een bronzen vierspan op de Basiliek van San Marco in Venetië.
De herkomst en leeftijd van de beelden is niet met zekerheid vast te stellen, maar zij stammen ergens uit de oudheid. Waarschijnlijk hebben zij op de Boog van Trajanus gestaan en later in het Hippodroom van Constantinopel. Tijdens de Vierde Kruistocht (1204) werden ze onder leiding van Enrico Dandolo uit Constantinopel gestolen en in 1254 op de gevel van de Basiliek van San Marco geplaatst. In 1797 werden de paarden na de inval van Napoleon meegenomen naar Parijs waar zij op de Arc de Triomphe werden geplaatst om in 1815 weer teruggezet te worden op de San Marco. Doordat de beelden te lijden hadden van zure regen werden zij in 1980 vervangen door vier replica’s.

Ruiterstandbeeld van Bartolomeo Colleoni, Andrea del Verrocchio [1483]

Andrea del Verrocchio was een Italiaans kunstenaar, geboren onder de naam Andrea di Michele de' Cioni. Verrocchio was onder andere beeldhouwer, goudsmid en kunstschilder. Hij begon als goudsmid onder leiding van Giuliano Verrocchi, aan wie hij zijn naam heeft ontleend. De reputatie van Verrocchio was groot in de tweede helft van de 15e eeuw. Veel beroemde kunstenaars waren leerling in zijn Florentijnse werkplaats. De belangrijkste van deze leerlingen waren: Leonardo da Vinci en Pietro Perugino. Het enige overgebleven schilderij dat door middel van bewijs uit documenten als van de hand van Verrocchio kan worden aangewezen is de "Madonna met Johannes de Doper en Donatus" uit de periode tussen 1475 en 1483. Dit werk is niet afgemaakt door Verrocchio zelf, maar door zijn leerling Lorenzo di Credi. Een ander werk dat aan Verrocchio wordt toegeschreven is "De doop van Christus" uit 1474/5. Hoewel dit werk al door Vasari als een werk van Verrocchio wordt benoemd, is ook dit werk grotendeels door zijn leerlingen vervaardigd. Zo wordt al jaren algemeen aanvaard dat één van de engelen en de achtergrond van het tafereel door zijn leerling Leonardo da Vinci zijn geschilderd. Volgens Vasari leidde het feit dat zijn leerling Leonardo hem in dit werk al overtrof ertoe dat Verrocchio hierna nooit meer wilde schilderen en zich alleen nog bezig hield met beeldhouwen.
De grootste bekendheid kreeg Verrocchio echter niet door zijn schilderijen, maar door zijn beeldhouwwerken. In 1483 krijgt hij in Venetië de opdracht om een ruiterstandbeeld van Bartolomeo Colleoni te ontwerpen. Toen hij stierf was alleen de gietmal klaar, het gieten van het uiteindelijke beeld werd gedaan door de Venetiaanse kunstenaar Alessandro Leopardi; het beeld werd in 1496 geplaatst op de Piazza SS. Giovanni e Paolo in Venetië.

Trevifontein, Nicola Salvi [1732-1762]

De Trevifontein of Fontana di Trevi is de grootste en bekendste fontein van Rome. De fontein is circa 26 meter hoog en ongeveer 22 meter breed. Zij is gelegen aan een pleintje, het Piazza di Trevi. De fontein is gebouwd in opdracht van Paus Clemens XII. Ze is getekend door Bernini en ruim 50 jaar later gebouwd door de architect Nicola Salvi, in de stijl van de late barok. De fontein is tegen de achtergevel van het Palazzo Poli gebouwd. De naam Trevi komt van de woorden tre via (drie wegen). Vroeger kwamen er namelijk drie wegen uit op het plein van de fontein.
Het thema van het bouwwerk is de oceaan met majestueuze zeegod Neptunus op een schelpvormige strijdwagen die door gevleugelde paarden en jonge zeegoden (tritons) naar de oceaan wordt getrokken. Het ene paard is rustig, het andere steigert. Dit symboliseert de twee gezichten van de zee. In twee nissen staan links en rechts de uitbeeldingen van Overvloed en Gezondheid. Rechts bovenaan ziet men een afbeelding van een maagd die een soldaat de plek van een bron aangewezen zou hebben.

Quadriga, Branderburger Tor, Carl Gottard [1788]

De Brandenburger Tor (Brandenburgse Poort) is de belangrijkste poort van Berlijn, gebouwd in 1788. De poort staat aan de Pariser Platz en vormt de afsluiting van de boulevard Unter den Linden. De Brandenburger Tor is de enige bewaard gebleven stadspoort van Berlijn. Vroeger was de plek waar de poort staat de stadsgrens van het centrum. Wie door de poort wilde, moest tol betalen. De eerste poort stamt uit 1734. In 1788 werd door architect Carl Gotthard Langhans op dezelfde plek een nieuwe poort gebouwd in opdracht van de Pruisische koning Frederik Willem II, ter herinnering aan de bezetting van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden in 1787 door een Pruisisch leger van 20.000 man.
De poort is 26 meter hoog, 65,5 meter breed en 11 meter diep. Het beeld op het gebouw, een Quadriga (tweewielige wagen met vier paarden), werd in 1806 meegenomen door Napoleon naar Parijs als oorlogsbuit. Het is acht jaar later door een Duitse maarschalk teruggebracht naar Duitsland. Het beeld dat er nu op staat, een Griekse strijdwagen met daarin de godin Victoria, is een replica. Het oorspronkelijke beeld is verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. De replica is gemaakt met een tijdens de Tweede Wereldoorlog gemaakte gipsafdruk, die in het depot stond van de Berlijnse Firma Noack.

Pont Alexandre III, Résal, D'Alby, Cassien-Bernard & Cousin [1896 – 1900 ]

De Pont Alexandre III is een brug te Parijs in art nouveau-stijl, overvloedig versierd met lantaarns, cherubijnen, nimfen en gevleugelde paarden.
De brug werd gebouwd tussen 1896 en 1900, op tijd voor de wereldtentoonstelling, door de ingenieurs Jean Résal en Amédée D'Alby en de architecten Cassien-Bernard en Gaston Cousin en genoemd naar tsaar Alexander III. Diens zoon, Nicolaas II, legde in oktober 1896 de eerste steen. De stijl van de brug weerspiegelt die van het Grand Palais, het paleis op de rive droite waar de brug op uitkomt. De constructie, bestaande uit een zes meter hoge stalen boog over de Seine, is een wonder van 19e-eeuwse bouwkunst. Het ontwerp was gebonden aan regels die bepaalden dat de brug het uitzicht op de Champs-Élysées en de Invalides niet mocht blokkeren

Heldenplein, millenium-monument [1886 – 1922]

Het Heldenplein (Hősök tere) is een plein in Boedapest, de hoofdstad van Hongarije. Het Millennium-monument op dit plein werd gebouwd ter herdenking van het 1000-jarige bestaan van Hongarije. De bouw duurde van 1896 tot 1922.
Het bestaat uit een 45 meter hoge zuil met op de top de aartsengel Gabriël, die een Patriarchaal kruis en de Stefanskroon, beiden in goud, vasthoudt. Dit zijn nationale symbolen van Hongarije. Voor deze zuil staat een ruiterstandbeeld van de 7 Magyarenvorsten met aan het hoofd de vorst Árpád.

Pegasus, Griekse mythe [3000 v.Chr.]

Pegasus is een figuur uit de Griekse mythologie. Pegasus, het gevleugelde paard, ontstond uit een liefde tussen de gorgo Medusa en de zeegod Poseidon. Pegasus heeft ook een broer Chrysaor, een reus. Zijn bekendste optreden is wellicht in de mythe van Bellerophon, waarin Bellerophon het dier vangt en temt zodat deze van dienst kan zijn in de strijd tegen de Chimaira en tegen de Amazonen. Bellerophon probeerde op Pegasus naar de Olympus te vliegen, maar de goden doorzagen de hoogmoedige daad van Bellerophon en stuurden een vlieg, die Pegasus onder de staart beet. Pegasus steigerde en Bellerophon viel eraf en stierf een gruwelijke dood. Pegasus kwam wel op de Olympus aan en werd 'drager' van de bliksemschichten van Zeus.
De bovenstaande fresco is een werk van Giovanni Battista Tiepolo. Het werk is te vinden in Valencia, Palazzo Labia. De kunststijl is Rococo.

De vier ruiters van de apocalyps, de openbaring van Johannes [96 v.Chr.]

De vier ruiters van de Apocalyps zijn vier ruiters afkomstig uit hoofdstuk 6 van het boek Openbaring uit het Nieuwe Testament. Het woord Apocalyps komt uit het Grieks en betekent het opheffen van sluier. Hoewel het woord dus letterlijk niet meer betekent dan een Openbaring gaat het in het geval van de ruiters om de openbaring van dood en verderf.
In de Bijbel komen de ruiters één voor één ten tonele. Dit loopt parallel aan de eerste vier zegels. De paarden hebben een symbolische kleur die bij de ruiter hoort. Met het openen van het eerste zegel komt het witte paard met op zijn rug de overwinnaar. Er is geen consensus over wie deze ruiter is, al wordt hij door de meeste mensen gezien als de Antichrist. Anderen beweren, mede vanwege de kleur, dat het Christus zelf is. Als tweede komt met het openen van het tweede zegel, het rode paard met op zijn rug de Oorlog. Rood is de kleur van het bloed en vuur, symbolen van de oorlog. Als derde komt, met het openen van het derde zegel, het zwarte paard tevoorschijn, bereden door de Honger. Zwart als kleur van het verderf dat door honger wordt aangericht. Als laatste komt, met het openen van het vierde zegel, het vale paard met op zijn rug de Dood. De vale of grijze kleur staat symbool voor het verdwijnen in de dood, het uitwissen van het levende.

Having this day my horse, Phillip Sidney [1580]

Sir Philip Sidney was een prominent figuur in Engeland ten tijde van Elizabeth I. Hij was een fameus aristocraat, diplomaat, maecenas en dichter. Hij leeft voort in zijn beroemd geworden sonnetten. Astrophel en Stella, is een verzameling van sonnetten ter ere van Penelope Devereux, dochter van Walter Devereux, 1e graaf van Essex. Deze collectie wordt beschouwd als een belangrijk werk van de Engelse literatuur. Having this day my horse is een sonnet dat in deze verzameling zit.

Having this day my horse, my hand, my lance
Guided so well that I obtain'd the prize,
Both by the judgment of the English eyes
And of some sent from that sweet enemy France;
Horsemen my skill in horsemanship advance,
Town folks my strength; a daintier judge applies
His praise to sleight which from good use doth rise;
Some lucky wits impute it but to chance;
Others, because of both sides I do take
My blood from them who did excel in this,
Think Nature me a man of arms did make.
How far they shot awry! The true cause is,
Stella look'd on, and from her heav'nly face
Sent forth the beams which made so fair my race.

Black beauty, Anna Sewell [1877]

Black Beauty is een roman uit 1877 van de Britse schrijfster Anna Sewell. De roman wordt beschouwd als een klassiek kinderboek en is vele malen verfilmd. Er zijn meer dan 30 miljoen exemplaren van verkocht.
Black Beauty was de enige roman van Sewell. Ze schreef de roman in een periode dat ze een slechte gezondheid had. Sewell verkocht de roman op 24 november 1877 aan Jarrods, een warenhuis in Norwich. Ze stierf vijf maanden na de publicatie, maar leefde nog wel lang genoeg om mee te maken dat het boek een enorme bestseller werd.
De roman, met de volledige titel Black Beauty: The Autobiography of a Horse, vertelt het levensverhaal van het gitzwarte paard Black Beauty. Het verhaal wordt verteld in de eerste persoon, dus vanuit het perspectief van het paard. De roman was niet bedoeld als kinderboek maar als boek voor mensen die met paarden werken. Het doel van Sewell was om een einde te maken aan dierenmishandeling van paarden.
De bekendste uitgave van Black Beauty is waarschijnlijk die uit 1915, met illustraties door de kunstschilderes Lucy Kemp-Welch. Vanwege de titel Black Beauty, betekent "zwarte schoonheid", werd de roman verboden door de censors van het apartheidregime van Zuid-Afrika.